मेरा झुठ

इक हादासा
मेरे झुठ का
कितने खामोश थे हम
जब हमने तुमसे झुठ बोला था
तेरी खुशी इसी मे है
मेरे दिल कहा  फिर ....

भन्छन यहाँ प्रचार हुनु पर्छ

भन्छन यहाँ प्रचार हुनु पर्छ
पत्रकार या सरकार हुनु पर्छ ।

मरेर जाँदा के भारी लान्छौ ए साथी
लासको  एक हकदार हुनु  पर्छ ।

हर सासमा उस्को प्रेम सुगन्ध सामिल छ

हर सासमा उस्को प्रेम सुगन्ध सामिल छ
न मेरो समय न जिन्दगी न साथ दिल छ ।

के अर्थ छ र  सर्वगुण सम्पन्न हुनुको
जूनमा दाग छ र त बयान ए काबिल छ ।

म प्रेममा छु सदैव

ती नजरको साहारामा देखेका
सपनाहरु डर लाग्दा कतई थिएनन्
रङ्गहरुमा रङ्ग भिजेर पोतिएको
कुनै पोख्त चित्रकारको क्यानभासमा रहेको
बहुमुल्य चित्र झैँ
ती सपनाहरुको रातलाई थामेर राख्न सकिएन
हो यस्तै गुनासाहरु लिएर उभिन्छ मेरो मन मेरो सामु
फेरी
ती रातमा लुथ्रुक्क रुझेको मेरो आँचलमा
कसैले शितको सुगन्ध खोजे
कसैले जुनको उज्यालो छामे
तर त्यो तिम्रो प्रितले रुझेको मृदु अनि स्निग्ध
मुस्कानमा मेरो तृप्ति प्रष्ट छ अझै ।

ढुङ्गामा कसी

पुरा 
कोई सम्झौतामा 
कोई बर्बादीमा 

उ संघर्समै रमाउँछ 
म अस्तित्व बुझ्नमा 

किन यो सुनसान मध्य रात जल्दै छ त ?"

गहिरो मौनता
हामी दुवै बीच पसारिएको छ ।
न ऊ बोल्छ
न म बोल्न सक्छु
कती रहर अल्मलिए यस्तै
कति उमंग ओईलिए फेरी

यादको ताप

चिसो यो रातमा
अतीतको सम्झना
वर्तामानको संघर्ष
भविष्यको अन्यौलता
मिश्रित ताप दिन्छ ।

साहित्यको 'कमेडी' - राजकुमार बानियाँ

दसैंछेक लखपति भएकै हुन्, राजन मुकारुङ । त्यसको एक महिना नबित्दै फूलको थुँगाजस्तै भइसकेछन् । 'दमिनी भीर' उपन्यासमा मदन पुरस्कारस्वरूप थापेको नगद दुई लाख जमघट, चाडबाड र घुमघाममा सकिएछ ।

त्यसो त 'हेत्छाकुप्पा' उपन्यासका लागि केही वर्षअगावै दुई लाख पाँच हजारको थैली बुझिसकेका रहेछन् उनले । फरक के भने, त्यतिबेला उनको फुर्मासी स्वभाव चिनेका शुभेच्छुकले बैंक ब्यालेन्स गरिदिएछन् र त्यो धनराशि उनले विदेश जानेलाई दिएछन् । एक-डेढ वर्षपछि फिर्ता लिएछन् ।

झन्डै १२ वर्ष कुनै सरकारी, गैरसरकारी कम्पनीको तलब नथापेका यी युवा लेखकलाई पुरस्कारको रकम उस्तो भारी लाग्दैन । बरु त्यसले समाजमा पार्ने प्रभाव अनि बजारमा पाठकको खोजी महत्त्वपूर्ण लाग्छ ।

उदाश नजर धुवाँ धुवाँ छन

उदाश नजर धुवाँ धुवाँ छन

मनका रहर धुवाँ धुवाँ छन्   ।

गगनभरी छ बारुदको मुस्लो

हरेक शहर धुवाँ धुवाँ छन  ।

गोरेटो मुस्कान

छातीभरी 

अन्जान पईतालाका डोबहरू 

पिल्सिदै दिर्घ घाउँ दुखि रहन्छ /रहने छ 

असिमित पीडाहरु मै 

गोरेटो मुस्काई रहन्छ 

एक जीवन्त मुस्कान 

यात्रीहरुलाई गन्तब्य भेटाएर  ।

भोटको हङ्गामा

फगत कती गर्नु यहाँ भोट को हंगामा
उनै नेता उनकै पुराना खोटको हंगामा ।

यो रित हो बर्षौ देखि चली रहेको छ यहाँ
निरन्तर रहन्छ धोका चोटको हंगामा ।

सारा पिर छोडी

सारा पिर छोडी शान्तीको सुमधुर गीत गाऔं आज
सबै जात धर्म ,रितिथिती एकै अंगालोमा बाँधौं आज
न लिएर आयौ केहि न लानु छ केहि ,के छ तेरो मेरो ?
आउ सबै  मिलेर आशा को एक दीप जलाऔं आज  ।

तिहार २०७० 

म एक मरेको मान्छे

अभिष्टता यथावत
अभ्यावेदन
म अमल
अनगन्ती छालहरुले तरंगित
अचेतन मन अभियोग बर्बराई रहन्छ
म एक मरेको मान्छे ।

हार निश्चित,सल्लाह बढ्दै थियो

हार निश्चित,सल्लाह बढ्दै थियो
दिलमा अनौठो उत्साह बढ्दै थियो

जब मृत्यु सबै भन्दा करिब आयो
तब जिन्दगी को चाह बढ्दै थियो  ।

समयको कक्टेल निद

अपूर्व /दिब्य एक चित्र
मन देखि मस्तिष्क सम्म बोकेर
भगवानको नाममा मानव मानवता बाँच्छ
प्रकृती पनि त केहि परिवर्तन चाहन्छे
बदल्दै स्वरूपहरू
बजारमा कक्टेल निदको ब्यापार बढ्दो छ  ।

जिउँदो आभाष

एउटा कोठा
जहाँ नाँच्दैछ सियासत स्वतन्त्र
सत्ताधारीको इशारामा ।

पश्चिमको घनस्या टेक्दा पाईतालाहरु फुट्दैन
पूर्वको ओखाल्ढुङ्गा मुसुक्क मुस्काउँछ गरिबीमा
उत्तरको मुस्ताङ्गलाई कालज्वरोले छोपेको छ
दक्षिणलाई आफ्नै स्वाभिमान बिझाँउदा
संसद भवनमा मधुर धुन सिक्काको गुन्जिन्छ ।

हाम्रो सपना फुल्ने सहर त्यो समुन्द्र पारी छ

हाम्रो सपना फुल्ने सहर त्यो समुन्द्र पारी छ
त्यसैले त त्यहाँ पुग्न सबैलाई मारीमारी छ ।

उ गाउँ छोडी सहर पस्छ फेरी देश छोड्छ
यो मौका हो उपयोग गर्नु मै समझदारी छ ।

अँध्यारो र सपनामा

निपष्ट अँध्यारोले
सपना देख्छ उज्यालोमा
सपना रंगीन
बिपना उजाड
अब म एउटै काम गर्छु
सपनाहरुको सबै रङ्ग चोरेर

भित्तोको तस्विर र म

भित्तोको तस्विर र म
एक अर्कालाई नजरको सूक्ष्मताले नियाँल्छौ
उ मुस्काउछे मलाई हेर्दै
म रातो पिरो हुन्छु रिसले

धुवाँ जिन्दगी (अकविता )

लामो सर्को सिगरेट को
धुवाँ कोठाको बयुमंडल भरी
कशमकश मन मस्तिष्क
भित्र भित्रै अनौठो सकस
अतीत.बर्तमान र भविष्य
हिजो आज र भोली
पढाई संघर्स
संघर्ष जागीर
जागीर कमाई
कमाई अपुग
चाहना फैलिन्छ

फेरी आयो रात उही

फेरी आयो  रात उही
सम्झाउदै  बात उही

खोज्छ मन सपनीमा
न्यानो  स्पर्श  हात उही

इक उल्झन बनि है

बातें चली इस तरह आँखों मे  आई नमी है
हर तरफ लगाता कोई अजिब सी कमि है
 शिकायत करु किससे और क्या कबुल करु
जिन्दगी अपने आप मे इक उल्झन बनि है  ।

जलना काम है शमा का हर रात जलती है

जलना काम है शमा का हर रात जलती है
ख्वाहिशों कि शाम वैसे हि हर दिन ढलती है ।

चाँद को छुने की हिमाकत न पाल ए दिन
उसकी चाह मे सितारें भी हाथ मलती है ।

सेवा नै धर्म हो ।

एउटा कथा
चक्के कुर्चिमा बसेर भन्छ
मलाई मधुरो बिहान र ब्यस्ततामा अभ्यस्त सहर हेर्न छ
म न्वरानको बल निकालेर तम्सिन्छु

आजको पाना

आजको पाना
केहि त्यान्द्रा शब्दका सिधा बङ्गा धर्साहरु
मनका भावनाहरु
उकुस मुकुस संगै आफै संगको वार्तालाप
यो पागलपन हो त ?
आफै माथि आफनै मनको आक्रोस
म सिती  मिती रुन्न
मनको आरोपमा
यहाँ महान को छ ?

सेप्टेम्बर 25 (अकविता )

फकिर या मुसाफिर
बिस्तारै बिस्तारै
समय संगसंगै पाईला बढाउदै
एक मुठ्ठी सपना
थोरै फराकिलो सोच

तस्विर हृदयमा थियो

बहाना अनेक उसको तस्विर हृदयमा थियो
बयान -ए-प्रेम त्यो नजरको तड़पमा थियो ।

गर्नै सकिन जाहेर-ए-प्रेम उसको सामु भन्थ्यो
त्यसैले त्यो प्रीतको सुवास गजलको हरफमा थियो ।

आजकल

यसरी सहरको नियम तोड्याछन आजकल
यारहरु सराब  पिउन  छोड्याछन आजकल ।

खै कहाँ के कमि भयो मेरो दोस्तीमा हिजो आज
र त सुटुक्क अन्तै पाईला मोड्याछन आजकल  ।

याद आयो आज

याद आयो आज उनको रात लम्ब्याई गयो फेरी

सम्झी दिदा तिनै दिन मन जलाई गयो फेरी ।

बन्द थिए पानाहरु,किताब भित्र अतितको

आयो झोका बतासको पाना पल्टाई गयो फेरी ।

सम्भव छैन ?

के अब यो माटोमा सुधार सम्भव छैन ?
कलंक रहित एक मुहार सम्भव छैन ।

स्वाभिमानी बन,हतियार बोकी ए नेपाली
अमन चैनमा हार गुहार सम्भव छैन ।

सबै फकिर देखिन्छन ।

यो सहर हो त्यसैले त सबै फकिर देखिन्छन ।
क्वै चिनेजानेका कयौ अपरिचित भेटिन्छन ।

हर कोई तल्लिन केहि न केहि गर्न मै तर
खै के के गर्छन भुलै भुलमा भुल थपिन्छन ।

दशैंको सेल बजारमा जिन्दगी

एका बिहानै
तरंगहरु  फैलिन्छ मन भरी
घरको अगाडी दुर्गा स्थापना गर्यौ त ?
शरदको बदलिदो मौसम संगै
झिसमिसे बिहानीको मन्द चिसोमा
मेरो मन दुर्गा दर्शन गर्न आएको छ ।

सफर सफर है

मोहब्बत बेपनाह
तस्वीर निगाहों में
थरथराती लबें
संगीत धड्कनों  की
बेफिक्र सासें
न सलिका ना कायदा
कुछ नदानियाँ करे वक्त
और खयालों में
कभी  किसी के संग
कभी किसी के बिना
सफर सफर है चलता हि रहता है
निरन्तर ।

शब्द घेराबन्दी

घेराबन्दि बाँच्दै  छन शब्दहरु
मानवीय अदालतमा
निस्ससिदै
एक संक्षिप्त जिन्दगी  ।

यादहरु

एकान्तको मन्त्र मुग्ध संगीत
दुर दुर सम्म फैलिएको मौनता गगनको
हलुङ्गा छालहरु समुन्द्रको छातीमा
सारा दृश्यको साक्षी बतास
बयली खेल्दै मलाई छुन आउँछ
तिम्रा यादहरु लिएर  ।

फूलको अद्भूत बयान

फूलको अद्भुत बयान त मेरी सानी छोरी गर्छे
मलाई डाको छाडेर रुन आउछ 
उनको अबोधतामा 
म माकुराको जालो बुनाईले प्रभावित हुन सकिन तर 
मेरो अवस्थामा 
उस्को जिवन शैलीको प्रभाव देखिन थालेको छ ।

निर ओ नीर

निर ओ नीर

रङ्ग आँसु या पानी 

ए जिन्दगानी ।

जिन्दगी अब भी सज़ा दे

जिन्दगी  अब भी सज़ा दे कुछ इस तरह
खुली आँखों में सुला दे कुछ इस तरह ।

वक्त छुट गई राहवर आगे निकल चुके
माज़ी आज भी वफा दे कुछ इस तरह  ।

सोच

हिजो देखि भित्रभित्रै उकुस मुकुस भै रहेको थियो त्यसैले मन शान्त होस  भनेर नै  सुनसान सडक एक्लै नाप्न निस्कन्छु । समुन्द्री सिरेटोले यो तनलाई शितल त गराउदै छ तर म भित्रको ज्वालालाई अझै उग्र पनि बनाउदै छ । म जती जती सोच्दिन भन्दछु त्यहि नै ती छविहरु मन मस्तिष्कमा फैलिदो छ । उ म संग भएर पनि छैन र नहुनु को अर्थमा म उसलाई मेरो जिन्दगीमा सामिल गर्दिन पनि हैंन । थाहा छैन कहाँ छ त्यो संसार जुन मेरो सोच भित्र छ । छ कि छैन ?। यस्तै यस्तै अन्यौलको यो यात्री सधै एक रुमानी कल्पनामै जीवन खोज्दै भौतारिन्छ । म साँच्चै नै मानसिक रोगी हु त ? यस्ता प्रश्न पनि नउठेका हैनन् यो दिमागमा । जवाब कसले दिने मलाई ? डाक्टर भन्दा अर्को को हुन् सक्छ र यो सम्झाउने मलाई त्यसैले क्लिनिकको ढोका पनि ढकढकाउन पुगे । तर त्यो मेरो सन्तुष्टि हुन् सकेन । मेरा सारा रिपोर्टहरु नर्मल देखिए । यदि म नर्मल हुन्थे भने यो तड़प किन छ म भित्र ? के चाहन्छु म ? यो असन्तुष्टी के र कसका लागी हो ? साथी , नाम , दाम,काम , घर परिवार , आफन्त ? कदापी हैन  । अनौठो आवाज संगै समुन्द्री छाल मलाई मेरो सोचका तरंगबाट ब्युँताउन सफल हुन्छ । एकछिनको टोलाई पछी फेरी उही सोचका गर्तहरुमा डुबुल्की खेल्न पुग्छ मेरो अनियन्त्रित सोच ।

अपरिचय

"धेरै पो भै सक्यो त है हाम्रो भेट न भएको पनि " एक्लै घोत्लिएर यसरी बर्बराउनु बाहेक के नै उपाय भो र ?
मलाई साह्रै चित्त बुझ्न छाडेको छ अचेल यो अनिलो समयसंग । आफैसंग झन्नक हुन्छ र उठ्छु अनि व्यस्त हुन्छु साथी संगीसंग फोन वार्तामा । बेचेको समयबाट आफ्नो लागी समय निकाल्न धौ धौ नै परेको अवस्था भोग्दै पो हामी परदेशमा ।
"हेर न अती दिक्क लागि सक्यो । अर्को हप्ता त हामी जसरि भेट्न पर्छ है ।

समयको वर्तमान प्रयोगशाला

म भित्र नजानिँदो गरि पार्श्व कम्पन शुरु हुन्छ
लामो दुरी तय गर्नको लागी कुनै अदृश्य शक्ती थपिए झैँ
जिन्दगी र समयले आफ्नो ब्यबस्था /अर्थ सुदृढ पार्न मलाई प्रयोगमा ल्याउँन चाहन्छ
म त्यहि शक्ती द्धारा परिचालित हुन्छु बिस्तारै  ।

चर्चा परिचर्चा

चर्चा परिचर्चा
समय साङ्गला स्वत: वरिपरी बेरिन्छ
म समयको कैदी
हराएछु कतै
कती बर्ष बिते /बित्दै छन यहि चर्चामा
म मरेर बाँचे /बाँचेर मरे ।

आमुल परिवर्तन

रहर मौलाउछ मनको आँगन भरि

आफैलाई चिनाउनु जो छ

यो युग पढ्न युगको सन्तान जिउँदो चाहिन्छ

यहाँ  लासहरु अक्षर बुझ्दैनन

इतनी बेढंग ये जिंदगी क्यू हैं

इतनी बेढंग ये  जिन्दगी क्यू  हैं
आज भी अजनबी अजनबी क्यू है ।

दुनियाँ की  चाहत तमन्ना है चाँद
फिर भी उदास उदास चाँदनी क्यू है  ।

मिलेंगे खिलाडी भी बहुत

मिलेंगे  खिलाडी भी बहुत और बहुत शातिर यहाँ
जो भी पा लो किसी तरह,जावोगें छोडकर आखिर यहाँ  l

कितने बहाने बना लो सच छुपाया नही जा सकता
किसी तरह कभी ना कभी हो ही जाएगा जाहिर यहाँ  l

म एक्लो छैन पलहरु संगै

पलहरु सम्हालु या हलहरु खोजु ?
बसन्त अनि बर्षा ऋतुहरु आउछन जान्छन
सुकेका खैरा पातहरु भुईभरि छर्दै उपहार हरिया मुना दिएर
बर्षाले उमंग सिचेर रङ्गीन बनाउदै गर्छ
जिन्दगी कती असहज लाग्छ

चाह

गहिरो कालो रङ्गको आँचल ओढेर
मन्द मन्द मुस्काउदै गरेको रात
अलमल्ल जुन
छरपष्ट पोखिएको जुनेली संगै
तप्किने शितका प्रत्येक बूँदहरु
मनको चिता सल्काउन काफी छन

कबिता जिंदगी

सामने आईना
आईने मे इक अक्स
मै या कोई और  ?
किसी कि क्यानभास की चित्र
कई बेरङ्ग रङ्गो का मिश्रण
इन्द्रधनुस कहलाता है जीवन
फिजाओँ में चमकता हैं सुन्हरा रङ्ग

अन्जान हैन चिनाजानी मै खतरा अब !

अन्जान हैन चिनजानी मै खतरा छ अब
मित्रले गर्ने  वफादारी मै खतरा छ अब  ।

घातको नियम आउँ सिकौ भन्छ मेरो साथी
कयौं निती मान्ने यो दोस्ती मै खतरा छ  अब ।

हर तरफ ये दौर ए शिकायत खुब हैं

हर तरफ ये दौर ए शिकायत खूब हैं
मेरी सासों पे उसकी सियासत खूब है ।

सम्भाल के रखा जिसे  हमने अब तक 
आज वोही दिल उसकी अमानत खूब है । 

खै भूल गरे या प्यार गरे

खै भूल गरे या प्यार गरे
तर जे गरे बर्बाद गरे ।

धेरै हैन हिजो र आजमा
बदलाव छ अन्दाज गरे ।

प्रकृति र बिज्ञान

म भ्रुण गर्भाशयमै हुर्केको
न कि कुनै प्रयोगशालाको टेस्टट्युबमा
म खुला आकाशमा सास फेर्छु
उसलाई बन्ध कोठामा सुगन्धित अक्सिजन चाहिन्छ
धुलो उडेको धर्ती चुम्दा मैले प्रकृतिको सुबास पाउँछु
तर
जिन्दगी को अर्थ म के मा खोजूँ /खोज्नु ?
दुई खुट्टा मा या चार,छ आठ चक्कामा
म ज्ञान के बाट लिउँ/लिनु  ?

आलीस मिलर

    कहिले कतै  यसो पत्र-पत्रिका या सामाजिक संजाल भनौ या जही होस् नजर डुलाई रहदा केहि यस्ता हस्तीहरु बारे पढ्न, जान्न या उनीहरुको जीवन बारे बुझ्न पाईन्छ जसले जीवनलाई एउटा गतिलो प्रेरणा दिदै मन भित्र एक किसिमको अनौठो आत्मिक सन्तुष्टि दिएर जान्छ । हरेक जीवनको आ-आफ्नो चाह ,उद्देश्य अनि लक्ष हुन्छन/छन्  । कती आफ्नो बाटोमा  हतोत्साहित भएर अन्तै  पाईला मोडछन भने कती रोकिन्छन ,कती ठोकिन्छन लड्छन उठछन अनि  आफ्नो लक्षमा पुग्छन ट कतीले लक्ष चुमे पछी उद्देश्य नै भुल्छन ,कयौं बिद्रोही बन्छन भने कोई संघर्समै रमाउँछन । हामीमा केहि पाएनौ ,देश नेताले बिगारे ,देश बेच्चियो ,भारतीय हाम्रा दुश्मन हुन्  हाम्रा लागी कसैले केहि गरि दिएन भन्ने गजबका चिन्तन अनि असन्तुष्टि आज छरपष्ट देखिन्छ/छ । हामी आफ्नै परिवार ,बाबु आमा ,दाजु भाई ,दिदिबहिनीहरुमै त सन्तुष्ट छैनौ देशको  र  नेताको कुरा त अलि पर नै पो त ।
जीवन सन्तुष्टि र असन्तुष्टि बीचको झेलाई,भोगाई त रहेछ जसलाई आफैले संचालन/नियन्त्रण गर्ने  ।  केहि हुनु र नहुनुको गुनासो जती सबै केहि दिनका उधारो हिसाब न हुन्  एकदिन नियतीको बहीखातामा बुझाउन अनि अर्को यात्रा शुरु गर्न बहाना  । तर संसारमा यस्ता उदाहरण प्रसस्त छन जहाँ एकता एक्लो व्यक्तिको दृढ चाह र आँटले इतिहास लेखेको छ ।
यो सबै लेखेर यहाँ "हाई" आउने बनाउनुको पछी मैले पढेको एक युवतीको जीवनी (छोटकरीमा ) हो ।  इजराइलमा गएको  हप्ताको  (१०/५/२०१३ ) साप्ताहिक पत्रिका "7 Days (7यामिम)  नामक पत्रिकामा नजर गयो । एउटी युवतीको तस्विर जुन पहिलो पेजमा नै थियो ले अनयासै तान्यो अनि पन्ना पल्टाउदै जाँदा उनको बारेमा लेखिएको लामो स्तम्भ नै थियो "खुला आकाश " को शिर्षक सहित । खै किन हो त्यसै कौतुहलता जाग्यो उनि बारे जान्न अनि पत्रिकामा घोत्लिदै गए साथै छेउछाउ बसेका इज्राईलीहरुसंगको सोधाई बाट जती जान्दै गएँ  उनको बारेमा लेखिएका एक एक शब्दहरुले  मन मस्तिष्कमा एउटा छाप बनाउदै गयो जुन मरणोपरान्त मात्र मेटिनेछ ।

अश्क क्युँ युँ ही आँखो से बहाने लगे

अश्क क्युँ यूँ ही आँखो से बहाने लगे
किस्से अब फिर  गैरों को बताने  लगे  ।

गर्दिशो में होते है चाँद सितारे भी
गर वो भी अपनी कहानी सुनाने लगे ।

एकै तीर बाँकि निशाना धेरै छन

एक तीर बाँकी निशाना  धेरै छन
शिकार हुनु नहुनु बहाना धेरै छन ।

इरादा,संयमता सधै बोकी हिड्नु  
औंला ठड्याउन  दीवाना धेरै छन  ।

अमृत भनि जहर बाँडिनेछ यहाँ

पिउन भनि रगत बाँडिनेछ यहाँ
हरे  कस्तो इतिहास कोरिनेछ यहाँ  ।

पक्का हो यो समय कलियुग बाँच्दै छ
अन्याय गर्दै धर्म ग्रन्थ पढिनेछ यहाँ  ।

सधै बहाना अनि आनाकानी हजुरको

सधै  बहाना अनि आनाकानी हजुरको
हुन्छन् कयौ गल्ती जानाजानी हजुरको ।

हैन बजार, फेरी कस्तो भिड हो यहाँ
किनबेच झैँ चल्छ  तानातानी हजुरको ।

सुगन्ध लिई बतास चलेको छ बुझ !

सुगन्ध लिई बतास चलेको छ फेरी
चुम्दा उसैले उस्तै तन गलेको छ फेरी  ।

हेर देखिदैछ  कालो बादल आकाशमा
नराम्ररी बस्ती कतै जलेको छ फेरी  ।

तिमीलाई उज्यालो बिहानीको कामना !!

शब्द
केहि यादहरु
ती पल जहाँ खुशी मात्र थियो
त्यो जुनेलीका अनिदा चिसा रातहरु
सिरेटोको आभासले ओठहरु निला भएनन्

जती दुर छन उती धेरै समिप छन कोई कोई

जती दुर दुर छन उती समिप छन कोई कोई
यादमै हुन्छन् तर  अपरिचित छन कोई कोई  ।

कसैले सम्झेको छ खबर आउँदैन  यहाँ
भनिदिनु यो जिन्दगीमा अमिट छन कोई कोई  ।

एकथरी साहित्य अर्का समाचार लेख्छन

एकथरि साहित्य अर्का समाचार लेख्छन
शब्दै हुन् कि भ्रमित ?गल्ती बारम्बार लेख्छन ।

खबर हुन्छ पूर्वको छापिन्छ पश्चिमको भन्दै
अर्को दिन एकहोरो भूलसुधार लेख्छन  ।

खुबै छन सल्लाहकार यहाँ !

अती जानकार  खुबै छन सल्लाहकार  यहाँ
केहि बोले हुन्छ  माहौल गजप खुंखार यहाँ ।

अलि स्पस्ट भै कुरा गर न हौ ए मित्र बन्धु
अस्पस्ट कुरामा खै के ठान्नु वफादार यहाँ  ।

जीवन भित्र वानीरा !

एउटा मानव
आफै भित्रको आफैलाई सुम्सुम्याएर
शिर उठाई आकाश हेर्छ
र
हर्षमिश्रीत मुस्कान मुस्काउछ
तिम्रो अस्तित्वको आभासले
तिम्रो आगमनको अनुभूतिमा
सुनौलो इतिहास लेख्ने /दिने प्रण गर्दै
आमा तिमी धन्य छौ जसले यो इतिहास जन्मायौ
हो वानीरा तिमी नेपाली इतिहास हौ ।

ऊ खुलेर नहाँस्नु खुशीको अभाव हैन

ऊ खुलेर नहाँस्नु खुशीको अभाव हैन
जून मलिनो देखिनु औंसीको प्रभाव हैन  ।

कत्रो साहस गर्यौ फूल कुल्चिएर हिड्यौ
संगै हुनु नियती पो ,काँडा गुलाब हैन  ।

हात जोड्दै छिर्न संघार नखोज

हात जोड्दै  छिर्न संघार नखोज
भित्ता कोर्न फेरी  अंगार नखोज ।

जती घोल जहर रातै हुन्छ रगत
रगत निलो हुने  संसार नखोज ।

यो अन्त्य हैन

यो अन्त्य हो र ?
कदापी हैन अनि हुने सक्दैन,
कहिल्यै नटुंगिने सडक
एक लामो यात्रा
हामी यात्री अन्तर मन संगै

मन सानो ताल

मन सानो ताल
ढुङ्गाहरु फालिन्छन जब
एक पछी अर्को अनेक तरंग उठछन्
हतारिदै किनार छुन
किनार पर अझै पर
थकित ती छालहरु
मेटिन्छन....फेरी एउटा आशा बोकी
फेरी डुङ्गाको मार सहन ....

शब्दहरुको अर्थ खोज्दै

शब्दहरुको अर्थ खोज्दै
साँच्चै हराएकै हुन् त ?
कुनै खास शब्दकोश छ कि ?
हिजो जून अल्मलिएको देखे
आज बतास उल्टो दिशामा बग्दै छ !

जिन्दगी तलाश गर्दै छु

उजाडिएको बस्तीमा जिन्दगीको तलाश मेरो
एक मुठ्ठी सास उधारो दिने साथीको तलाश मेरो  ।

कुछ शायरी

आजकल आँखों में है कुछ अलग सा ख्वाब
तेरी बातों में जिन्दगी  की उन्मादों का शबाब
दुनियाँ की औकात हि क्या जो सवाल करे
तु मुझे दे, मै तुझे दु ,हर सवालों का जवाब  !!

बातें चली इस कदर

बातें चली इस कदर आँखों मे आई नमी है
हर तरफ लगता कोई अजिब सी कमि है
शिकायत करु किससे और क्या कबुल करु
जिन्दगी अपने आप मे इक उल्झन बनि है ।

छोएर हाल बेहाल बिर्साई देउ

छोएर यो हाल बेहाल बिर्साई देऊ
बेतुक उठेका सवाल बिर्साई देऊ  ।

फूल काँडा बीच सम्बन्ध छ गहिरो
बेमेल देखिने यो लगाव बिर्साई देऊ ।

एक बुँद जिन्दगी

एक बुँद जिन्दगी पग्लिएर काठे कलम भरिन्छ
र त भिजाउँन्छ उदास , उराठ बेरंगीन दैनिकी पानाहरु ।

कती सहज र सरल छ त्यो तरलत्व बुझाईमा
कती मिहिन र मलिन छ भोगाईहरु यहाँ लेखाईमा ।

हेर न माटो मुनी जरो फैलाएको त्यो बुढो रुख
फेरी पालुवा हाल्न तम्सन्छ ।
अरे ! हिजो मात्रै विचार विमर्श गरिदै थियो  ।
चर्चा चल्दै थियो यो रुख काट्ने र काटिनु पर्छ को
कागजका सेता पानाहरु भरमार होलान बहुमतले
किन कि
यसको छाहरीले  पोल्छ रे बटुवाको मन  ।

गहिरो मौनता

गहिरो मौनता
हामी दुवै बीच पसारिएको छ ।
न ऊ बोल्छ
न म बोल्न सक्छु
कती रहर अल्मलिए यस्तै

अँध्यारो र सपना

निपष्ट अँध्यारोले
सपना देख्छ उज्यालोमा
सपना रंगीन
बिपना उजाड
अब म एउटै काम गर्छु
सपनाहरुको सबै रङ्ग चोरेर
बिपनालाई चुर्लुम्म भिजाई दिन्छु
अनि बनाउँछु
नयाँ रङ्गहरुको समायोजन
नयाँ इन्द्रेणी
संगै
नयाँ प्रयोग
अँध्यारो र सपनामा ।

एक निमेष

जिउनु
एक निमेष तिम्रो अनुभूतीमा
ले त एउटा उमेर बाँचे झैँ लाग्छ भने
साथमा त सदियौं नै बाँचिन्थ्यो होला तर
के गर्नु

अन्तिम पल

ऊ उभिएको होला मेरै छेउमा
चकमन्न चारै तिर नजर डुलाउदै
कतै गहिरो अनि एकहोरो हेराई ले
एक एकलाई नियाल्दै
जिन्दगीको बहिखाता बोकेर
हिसाब कोर्न तल्लिन,
देख्न सक्दिन र त
म उसलाई अनुभूत गर्न चाहन्छु

आँखो में किताब

समझो तो पढ लो आँखो मे किताब रखते हैं
अँधेरो से क्या डर दिल मे आफताब रखते है ।

आज भी नही है दो गज मिट्टी अपने नाम
सितारों पे घर बनालूँ, इक ख्वाब रखते है ।

म कि तिमी ?

बडेमानको  एैना
धुलै धुलोले भरिएको
सामु उभिन्छु
अनि
म आफ्नो मुहार पुच्छु ।

उनलाई मनकै मन्दिर छ काफी

उनलाई  मनकै मन्दिर छ काफी
बुझ्नेलाई कलमी लकिर छ काफी ।

सजाउँ  म कहाँ सपना तिमीलाई
आँखालाई उनकै तस्विर छ काफी ।

एक ठेस जिन्दगी (कबिता)

एक ठेस जिन्दगी
पाईला चाल्न खोज्छ
हिमाल,पहाड,तराई हुदै मरभूमि सम्म
एउटा निरन्तर लक्ष बोकेर
महत्वाकांक्षाको थैलोमा ।

म लाहुरे

 म विदेश ( लाहुर ) जान्छु ।

निर्णयात्मक थियो स्वर  

अनि छरपष्ट कठोरता ।

विस्फारित हुदै केहि जोडी नज़र 

पुर्लुक्क उठछन् 

तिमी छोरी  मान्छे  लाहुर जान हुन्न ।

लाहुरे हुन बाहुबल चाहिन्छ  अनि के के 

 छोरी  कमजोर (मान्छे न ) हुनु को आभास दिलाईन्छ

एकलास अट्टहास लाउँछ मेरो मन यो मानसिकतामा 

तर

प्रिय भ्यालेन्टाईन

चिसो कठ्याँग्रिएको साँझ
एकनास काँप्दै गरेका अधर
दोधारमा परेको मन
सपनाको यथार्थ अंगालेर
नयन उठछन्
तिम्रा नजर जवाफ खोज्दै थिएँ
मेरो मुहार पुस्तिकामा ।

मेरो बारे सुन्यौ अफवाह थिएन

मेरो बारे सुन्यौ अफवाह थिएन
त्यहाँ  लिनु दिनु  सल्लाह थिएन  !!

मौषम बदलिनु  भन्दा पहिले
साँचो हो  यो दिल तबाह थिएन  !!

बाजारों मे वो दिल कहाँ मिलता

ढुढने निकलेते है बाजारों मे वो दिल कहाँ मिलता
कस्ती हो मौजों की बीचमे तो फिर साहिल कहाँ मिलता ।

रह रह्कर उठती है नज़र तलाशती है किसिको
दिन के उज्यालों मे सपनों का कातिल कहाँ मिलता ।

ए जिन्दगी थोडा सा हमारा भी ख्याल किया कर

ए जिन्दगी थोडा सा  हमारा भी ख्याल किया कर
सोच समझ फिर हम से सवाल किया कर   !!

गुस्ताखी तो देखो हकिकत चुप है सामने मेरे
सपने खोया है यार  कुछ मलाल किया कर  !!

कुछ तो होगा बातों में सिर्फ कहावत कहाँ है

कुछ तो होगा बातों में सिर्फ कहावत कहाँ है
मोहब्बत में कभी किसिकी सियासत कहाँ है ।

वो झुकी हुई पलकें कँपकपाते हुए होठ
कुछ कह रही हैं जरुर शिकायत कहाँ है ।

दिल जितना ही घायल होगा

दिल जितना ही घायल होगा
और उतना हि पागल होगा ।

आवेश मे क्यु है आसमान
बरसता तो वो बादल होगा ।

समयको अँध्यारो उतार चढाव सकिदै छ

समयको अँध्यारो उतार चढाव सकिदै छ
जिन्दगी एकै पल अथाह लगाव सकिदै छ  ।

कयौं  दिन रात उदास अनिदा  बेहिसाब
सुख दुख संगै  अन्तिम अभाव सकिदै छ  ।

नयन देखि दिलमा छिर्ने आभास गजब छ

नयन देखि दिलमा छिर्ने आभास गजब छ
सागर माथि  तस्बिर कोर्ने  प्रयाश गजब छ ।

चनाखो भै सम्हालिन् आफै  छैन भर मौषमको
पलमै हुन्छ धमिलो कालो आकाश गजब छ ।

आकाश दबाबमा छ

 खबर के दियो  बिहानीले आकाश दबाबमा छ
अनौठो अभाव मौषमभरि बतास दबाबमा छ  ।

 सन्देश खोज्छ  नजर उठ्छ चियाउँछ बादलमा
 आउँदा  घरदेश सम्झनामा प्रवास दबाबमा छ  ।

यो मौषम अनि शहर बैमानी

यो मौषम अनि शहर बैमानी
उस्तै मनभित्र रहर बैमानी  ।

आउँछन  झस्काउन फेरी एकान्तमा
उनकै यादका यी लहर बैमानी  ।

साँचो छ प्रेम किटान लेखु कि

साँचो  छ प्रेम  किटान लेखुँ  कि
प्रीतीको नौलो बिधान लेखुँ कि ।


अनुभूति मै बाँचिदै छ युग
अथाह चाह रुझान लेखुँ  कि ।